Geschiedenis van Ons Huis in Barendrecht

Het idee voor een stiltecentrum wordt 'geboren' tijdens een bezinningsjaar van Clary Braun JMJ. Zij heeft haar gedachten toen geformuleerd in een brief. U kunt de brief hier integraal lezen.
 

 

9 juni '84
Ranst, zaterdag voor Pinksteren

"God weet wat Hij met mij van plan is,
ik hoef daar niet bekommerd om te zijn."

In dit rustige, blijde vertrouwen wil ik enkele gedachten en ervaringen opschrijven i.v.m. mijn toekomst.

1. Achtergrond

Vele jaren heb ik in trouw en met grote inzet mezelf gegeven voor de taak die mij was opgedragen, voor de mensen die mij waren toevertrouwd. Aanvankelijk gingen uiterlijke trouw en uiterlijk enthousiasme samen met innerlijke blijheid, liefde en enthousiasme. In de loop van de jaren begonnen die lijnen uit elkaar te lopen:

  • de lijn van beminnen en géven werd steeds sterker, zó sterk dat mijn eigen inzet en ideaalbeeld leidden tot opoffering en trouw dag in dag uit zonder voldoende tijd voor ontspanning en tot mezelf komen, dit laatste hield ik zelfs bewust af.
  • De lijn van bemind worden en ontvangen verzwakte en droogde uit, zonder dat ik me dat bewust was.

Signalen:

Laat deze boom nog één jaar staan

Ik ben de Weg, jouw weg..

Voordat Ik jou in de moederschoot vormde, koos ik jou uit

Er moet nog veel gebeuren in jou hart.

Verlangend, zoekend, biddend, worstelend, me uitsprekend gaf de Heer mij in ziek-zijn en zwakte de tijd en de rust me opnieuw naar Hem en Hem alleen te keren:

Los van Mij kun je niets

God zelf heeft Zijn hand op jou gelegd, trouw en vol zorg.

Ik waak over jou.

Wie Mij ziet, ziet de Vader.

Het verlangen in mij groeide en langzaam maar liefdevol werd ik genezen, zoals de blinde in het evangelie:

  • Door een ander bij Jezus gebracht
  • Verlangen en weerstand bij het speeksel op mijn ogen
  • Heer, wees mij zondaar genadig
  • Jezus keek mij liefdevol aan:Ik heb jou lief.
  • Je mag er zijn zoals je bent

En van daaruit groeide in mij het verlangen om te delen, instrument van liefde te zijn en tot de ander te zeggen: Jij mag er zijn zoals je bent.

In dit pijnlijke liefdevolle gebeuren van zelf spelen, naar bespeeld worden, mocht ik intens ervaren: Met Christus ben ik gekruisigd; Hij heeft mijn pijn op zich genomen en mij verlost en bevrijd. Hij heeft mij Zijn Geest gegeven van eenvoud, liefde, waarheid, mildheid, en mij gezonden.

Zending: instrument van liefde zijn in Zijn Geest:

Pijn en vreugde met anderen delen vooral met diegenen die zoeken, eenzaam zijn, de zwakke en gebroken mensen.

 

2. Om welke waarden gaat het mij?

Allereerst om de grondwaarde, de grondhouding, het fundament van waaruit Jezus geleefd heeft: de persoonlijke liefdesverbondenheid met Zijn Vader.

Waarom? Omdat ik persoonlijk heb mogen ervaren dat deze grondwaarde - die je niet zomaar aangewaaid komt en je tegelijkertijd toch gegeven wordt - je opent voor alle andere waarden, dieper, milder, ontvankelijker, gevoeliger ook, heel hartelijk, menselijk en gewoon in Zijn Geest.

3. Concretisering

In onze maatschappij, in onze Congregatie, waar het accent sterk ligt op inzet en engagement, op opkomen voor gerechtigheid en vrede - en dat is goed - zou ik graag het accent wat meer leggen op het besef en het rustige weten dat dit alles uiteindelijk vruchten zijn van de Heilige Geest, die zo creatief in mensen werkt dat je verwonderd en stil mag zeggen:

Geen oog heeft het gezien, geen oor heeft het gehoord en in geen mensenhart is het opgekomen, wat God bereid heeft voor hen die Hem liefhebben.

Concreet vraagt dit om rust en stilte van tijd tot tijd, om een open oor en een open hart, soms om een luisterend oor van een medemens, om een sfeer waarin de zorgen en de drukte van iedere dag even kunnen wegvallen om ze daarna weer met liefde en vreugde aan te kunnen.

Ik stel me voor een open, gastvrij huis, waar een kleine gemeenschap van b.v. 3 (-5) zusters de kern vormt; die bovenstaande waarden en concretisering aanvoelen en mee willen dragen, die gast durven zijn in eigen huis en tegelijkertijd een thuis willen scheppen waar gebed, stilte, openheid en dialoog centraal staan. De gastheer van allen die er wonen en komen is Hij die ons liefheeft, ons draagt en met ons mee trekt.

Geen groot retraitehuis maar een eenvoudige woning tussen de mensen, met wat groen en rust en enkele kamers en in ieder geval een gebedsruimte.

Voor het gedeeltelijk of misschien volledig sober levensonderhoud is - naast de vrije bijdrage in de onkosten van de gasten - te overwegen of een part-time taak mogelijk is voor de leden van de leefgemeenschap.

In dialoog met het bestuur, in openheid naar mijn medezusters, en vooral in een geest van vertrouwen en gebed wil ik waakzaam uitzien en laten gebeuren, opdat het

Zijn plan wordt op Zijn uur.

Ranst, vooravond van Pinksteren 1984